Monika – Anna, Szkoła Tantry Serca, 2-letnia Formacja Psychodynamiki Relacji i Komunikacji Ciała, sp. 5, 2025

Minęło już kilka dni, odkąd Formacja Orłów dobiegła końca.
Może myślisz, że to już nie czas, by pisać. Emocje opadły, a życie poszło dalej.
Ale czas… czas jest jak rzeka. Płynie. Nigdy nie zawraca.
Obmywa rany. Oczyszcza. Karmi.

Te trzy lata w Morawie były podróżą Wielką Rzeką.
Od nieśmiałych narodzin, od źródła, aż po ogrom siły i mądrości, gdy rzeka łączy się z oceanem.
Dla mnie – to była podróż głęboka. Poruszająca coś pierwotnego we mnie i w moich praprzodkach.
Podróż do Ziemi, która mnie zrodziła. I do Nieba, któremu z pokorą i spokojem się poddałam, kiedy powiedziało „sprawdzam”.

Im bardziej chciałam chronić starą siebie, tym mocniej zaciskała się pętla.
Ciało mówiło wtedy prawdę. Zawsze.
Umysł szeptał: „wiesz już tyle, tyle się uczyłaś, poradzisz sobie, po co Ci to, co inni powiedzą”.
Ale to była pułapka.

Pułapka iluzji.

Iluzji, że wiemy, co dobre, a co złe. Co wypada, a czego nie wolno.
Wpychamy siebie w schematy. W cudze oczekiwania. Aż w końcu… gubimy siebie.
Odcięci od własnego serca.

A ja pragnęłam wrócić.
Dotrzeć do siebie.

Do kobiety, która się śmieje i psoci jak dziecko.
Która tańczy boso po trawie i oddycha pełną piersią.
Która patrzy w lustro z uśmiechem.
Kobiety, która ucieleśnia mądrość, miłość i klarowność.
Która przestaje walczyć – bo już wie, że prawdziwa moc nie potrzebuje walki.

Każdy etap Orlej Formacji był jak przystanek nad rzeką.
Każdy mnie karmił, oczyszczał, kruszył kolejną maskę.
Pokazywał, ile już zrobiłam. Ile puściłam.

Uczyłam się ufać. Sobie i światu.

Uczyłam się życia na nowo.
Kochać życie prawdziwie. Bez wstydu i lęku.
Uczyłam się odwagi do prawdy.
Światła, które we mnie jest.
Uczyłam się… siebie.

Dotarłam do miejsca, gdzie rzeka spotyka się z oceanem.
I wiem. Wiem, kim jestem.

Wiem, dokąd zmierzam i co niosę.

Przyszłam głodna, a Wy mnie nakarmiliście.

Teraz ja będę karmiła Was.

Nadszedł już czas.

Niech ziemia usłyszy słowa z mych ust.

Niech moja nauka spadnie na Ciebie jak deszcz.

Niech słowa te karmią jak rosa o świcie.

I choć łza czasem w oku zakręci – niech będzie prawdziwa,

Bo słowa we mnie będą żyć na wieki.

„Nawet możesz się uśmiechnąć poważny człowieku 😊„

Życie jest piękne!